Bazen sustukça konuşmak istersin. Koştukça durmak.Ve bazen bitsin artık derken içimdeki fırtına , o rüzgarla saçlarının uçuşması hep seninle kalsın istersin.
Yeniliyoruz çoğu zaman.karşımızdakine,kendimize.... bir anda herşey bitiyo. yemek saçma , uyumak saçma ,.. herşey orda bitmiş gibi,içimdeki o fırtınada . Kaybolmak istiyorsun.içtiğin suda,uyuduğun yatakta ,gökyüzünde... sanki gidiversen başka yerlere 'hiç olarak' o zaman geçecek acın,soğuyacak kalbin. Ama öyle olmuyor işte. Burda kalman gerekiyor. Seçilip geldiğin bu yerden seçilerek gitmen gerekiyor. Tek benzer yönü hiç olmak... ama o da burda olmalı gidip hiç olmayacaksın, hiç olup gideceksin. Hem de kaçar gibi değil kavuşur gibi...ama nasıl?
Yenilmekle değil galiba sadece. Yenilip yenilenmekle...Böyle bakınca kaybolmak istemeden önce varolmak istiyor insan .Nereye nasıl gidicem?Önce var, sonra hiç olmak, sonra Kavuşmak!
İşte bende yenilmeden önce kocaman zannettiğim dünyamdan çıkınca dışardan bakınca küçük ama içinde bi o kadar büyük bir dünyam olduğunu farkettim .Öncekinden daha anlamlı, daha dolu küçük bi dünya ...bi tanecik oğlumla benim dünyam. Bizim Küçük Dünyamız...
Dışardan küçük görünen kocaman dünyanı bize açtığın için çok mutluyum...Allah hiç olup var olmayı,O bizden biz ondan razı kavuşmayı nasip etsin,ömrünü bereketlendirsin,süslesin....
YanıtlaSilgidip hiç olmayacaksın, hiç olup gideceksin...
YanıtlaSilablanı okurkende böyle hissediyorum işte,gönlüme sızı,gözüme yaş,ama hemen yanı başında çılgınca bir sevinç çok çılgınca...hep isterdim yazmanı,ilk başladığın zamanlarda derslere,söylediklerin,söylerken ki halin belki sadece bir kelime ama anlamlı,hep etkilerdi beni.uzun bir suskunluk dönemi,susmak konuşmaktan çok daha fazla şey öğretir insana.yazmaya başladığın için çok mutluyum,hayatı anlamlandırmaya başladıysan kocaman bir dünyada yaşıyorsun,mübarek olsun..
begen yazısı aradım varsa sadece o yazıya usulca tıklamak istedim.. yeni fark ettim, hoşbuldum..
YanıtlaSil